Kleur bekennen en prijsbepaling
Door: Eva
Blijf op de hoogte en volg Eva
15 Juni 2013 | Vietnam, Nha Trang
De kustplaats Nha Trang was heerijk om even bij te komen. Vietnamese verkopers met lange mouwen, spijkerbroeken, handschoenen (!) en rijsthoedjes liepen langs op het strand om zonnebrillen, fruit of rijstwafels te verkopen aan de bijna naakte westerlingen. De Vietnamezen bedekten hun complete lichamen omdat ze zo wit mogelijk wilden blijven, terwijl de westerlingen zo naakt mogelijk lagen te zonnebaden om een kleurtje te krijgen. Mijn mening daar gelaten, een contrast was het zeker! In Nha Trang was het zeefestival, waardoor half Vietnam naar deze plek afgereisd leek te zijn. De hoofdstraat was vergeven van kleurrijke toeterende scooters waarin iedereen in een soort vaste stroom zonder individuele wil verplaatst leek te worden. Dat was mijn hoogtepunt (de overweldigende hoeveelheid kleuren, scooters en toeters!), de rest stelde niet veel voor. Geen optredens, maar wel de oersaaiste vuurwerkshow ooit.
Ik heb Conor (Ierland, fan van Lunasa! en ontmoet in Dalat) opgezocht. We hebben een paar dagen op het strand gelegen (inderdaad fruit en rijstwafels gekocht van de bedekte verkoopsters) en pool gespeeld. Toen ik nietsvermoedend over straat liep kwam ik plotseling één van de verloren musketiers tegen: John uit Australië! We hebben onze reis samen weer opgepakt en het eerste dat we hebben gedaan... Een motorbike huren en rondcrossen! We hebben twee Nederlanders, Rik en Esther, aan onze groep toegevoegd en samen hebben we een stuk over Highway 1 gereden. Dat was de snelweg die Noord en Zuid met elkaar verbond en bekend stond om de chaos van bussen, trucks, levend vee en scooters. De snelweg hier betekende dat iedereen maximaal 80 km/uur reed. We hebben een uitdagende klimtocht over grote rotsen gemaakt, op zoek naar een veelbelovende waterval. Gelukkig was het pad duidelijk aangegeven met rode pijlen. Voordat we goed en wel waren aangekomen waren we al drijfnat van het zweet. We hadden een verfrissende duik dubbel en dwars verdiend!
John en ik zijn samen naar Dalat gegaan. Ik was daar al geweest, maar ik wist een plek waar goede gitaren waren en ik moest gehoor geven aan mijn inspiratie voor een nieuw lied. Dus -voilá!-, terwijl John met de motorbike de voor mij reeds bekende omgeving verkende heb ik een nieuw lied geschreven. Een lokale vriend van de easyrider Hieu (zie vorige verslag) James genaamd, heeft me opgezocht en we hebben een gezellige middag gehad en heerlijk gegeten in mijn vegetarische stam-eetcafé.
Omdat we niet in één ruk door wilden naar Ho Chi Minh City (HCMC) hebben we de kaart erbij gepakt en de eerste de beste naam tussen Dalat en HCMC ingetypt in google. De foto's zagen er goed uit, dus ja!, laten we daar maar naartoe gaan. En zo geschiedde het dat we ineens "off the beaten" track in Bao Loc zaten. Bij aankomst leek het allemaal te mooi om waar te zijn: niemand die ons transport of een hotel probeerde aan te smeren, het busstation was vlakbij een goed hotel met balkon en gratis water en vijf meter verderop was een vegetarisch restaurant! Er moest iets mis zijn... En ja hoor, omdat daar nauwelijks toeristen kwamen was het zo goed als onmogelijk een motorbike te huren. Tijdens onze zoektocht raakten we in gesprek met een Amerikaan op leeftijd die hier al twee jaar woonde. We zijn met hem meegereden in zijn auto naar een Canadese vriend van hem die een eigen bedrijf had opgezet in houtbewerking en een veel te jonge Vietnamese dame had getrouwd. De dame in kwestie heeft hem niet getrouwd omdat-ie zo knap was natuurlijk. Ze heeft via haar man Canadees burgerschap gekregen, dus die peert hem binnenkort met kind in haar buik! Het was een vreemd zooitje gepensioeneerde expats bij elkaar, dus ik was blij dat ik weer terug was in het hotel.
John kon het verdriet vanwege het gebrek aan motorbikes niet verdragen en is de volgende dag doorgereisd naar HCMC. Ik heb mijn dag gespendeerd in Cat Tien Nationaal Park. Wat klonk als een makkelijke route, bleek een heel avontuur te zijn. Eerst een uur met de lokale bus en toen een heftige onderhandeling met zeven motorbikedrivers (!) die me probeerden wijs te maken dat het nog 25 km was; een uur rijden over een moeilijk begaanbare weg. Dus ze wilden 300.000 VND (= € 11,- = veel te veel) voor heen en weer. Ik bood 100.000 VND (€ 3,50) aan voor de heenreis en zou de meneer wel bellen als ik terug wilde. Na twintig minuten kwamen we al aan, dus ik besloot dat hij kon fluiten naar zijn terugwegritje. Aangekomen bij de ticketverkoper moest ik twee uur wachten en in plaats van 150.000 VND (€ 5,-) ineens 340.000 VND (€ 13,-) betalen. Ik dacht dat ik gek werd! Niet omdat het veel geld is, maar omdat ik moe was van vechten voor mijn eerlijke prijzen. Dus ik brak in tranen uit en dat deed per ongeluk wonderen: de ticketverkoper heeft alles voor mij betaald, heeft me zonder wachttijd gratis op tour genomen door de jungle en bood me een gratis lift aan terug naar de lokale bus, wat goed uitkwam aangezien ik net mijn terugwegritje had gecancelled. Ik heb tussen neus en lippen door maar even mijn (bescheiden, maar dat wist hij niet!) boksverleden op tafel gegooid, zodat hij zich niks in zijn hoofd zou halen!
Het hele doel van deze trip was de "Dao Tien Endangered Primates Species Centre", waar ik uiteindelijk nog beland ben ook! Een Iers oud vrouwtje kwam me ophalen en ze heeft me alles verteld over de dieren die ze hebben gered van stropers en handel. De dieren werden verzorgd en teruggezet in hun natuurlijke omgeving. Door haar accent dacht ik dat ze het ineens over "wales" had (en ik dacht 'hoe houd je in Boeddha's naam walvissen in de jungle?') maar ze bleek het over "wild" te hebben. Een hilarische slappe lach later besloot ik dat de ticketmeneer en zij mijn dag weer helemaal goed hadden gemaakt. En wat denk je dat de mevrouw betaalde voor haar heen en weer tripjes van 25 km op de motorbike? Juist! 100.000 VND, hetzelfde bedrag als ik heb betaald. Ik was "on top of things" after all!!!
Ik heb Conor (Ierland, fan van Lunasa! en ontmoet in Dalat) opgezocht. We hebben een paar dagen op het strand gelegen (inderdaad fruit en rijstwafels gekocht van de bedekte verkoopsters) en pool gespeeld. Toen ik nietsvermoedend over straat liep kwam ik plotseling één van de verloren musketiers tegen: John uit Australië! We hebben onze reis samen weer opgepakt en het eerste dat we hebben gedaan... Een motorbike huren en rondcrossen! We hebben twee Nederlanders, Rik en Esther, aan onze groep toegevoegd en samen hebben we een stuk over Highway 1 gereden. Dat was de snelweg die Noord en Zuid met elkaar verbond en bekend stond om de chaos van bussen, trucks, levend vee en scooters. De snelweg hier betekende dat iedereen maximaal 80 km/uur reed. We hebben een uitdagende klimtocht over grote rotsen gemaakt, op zoek naar een veelbelovende waterval. Gelukkig was het pad duidelijk aangegeven met rode pijlen. Voordat we goed en wel waren aangekomen waren we al drijfnat van het zweet. We hadden een verfrissende duik dubbel en dwars verdiend!
John en ik zijn samen naar Dalat gegaan. Ik was daar al geweest, maar ik wist een plek waar goede gitaren waren en ik moest gehoor geven aan mijn inspiratie voor een nieuw lied. Dus -voilá!-, terwijl John met de motorbike de voor mij reeds bekende omgeving verkende heb ik een nieuw lied geschreven. Een lokale vriend van de easyrider Hieu (zie vorige verslag) James genaamd, heeft me opgezocht en we hebben een gezellige middag gehad en heerlijk gegeten in mijn vegetarische stam-eetcafé.
Omdat we niet in één ruk door wilden naar Ho Chi Minh City (HCMC) hebben we de kaart erbij gepakt en de eerste de beste naam tussen Dalat en HCMC ingetypt in google. De foto's zagen er goed uit, dus ja!, laten we daar maar naartoe gaan. En zo geschiedde het dat we ineens "off the beaten" track in Bao Loc zaten. Bij aankomst leek het allemaal te mooi om waar te zijn: niemand die ons transport of een hotel probeerde aan te smeren, het busstation was vlakbij een goed hotel met balkon en gratis water en vijf meter verderop was een vegetarisch restaurant! Er moest iets mis zijn... En ja hoor, omdat daar nauwelijks toeristen kwamen was het zo goed als onmogelijk een motorbike te huren. Tijdens onze zoektocht raakten we in gesprek met een Amerikaan op leeftijd die hier al twee jaar woonde. We zijn met hem meegereden in zijn auto naar een Canadese vriend van hem die een eigen bedrijf had opgezet in houtbewerking en een veel te jonge Vietnamese dame had getrouwd. De dame in kwestie heeft hem niet getrouwd omdat-ie zo knap was natuurlijk. Ze heeft via haar man Canadees burgerschap gekregen, dus die peert hem binnenkort met kind in haar buik! Het was een vreemd zooitje gepensioeneerde expats bij elkaar, dus ik was blij dat ik weer terug was in het hotel.
John kon het verdriet vanwege het gebrek aan motorbikes niet verdragen en is de volgende dag doorgereisd naar HCMC. Ik heb mijn dag gespendeerd in Cat Tien Nationaal Park. Wat klonk als een makkelijke route, bleek een heel avontuur te zijn. Eerst een uur met de lokale bus en toen een heftige onderhandeling met zeven motorbikedrivers (!) die me probeerden wijs te maken dat het nog 25 km was; een uur rijden over een moeilijk begaanbare weg. Dus ze wilden 300.000 VND (= € 11,- = veel te veel) voor heen en weer. Ik bood 100.000 VND (€ 3,50) aan voor de heenreis en zou de meneer wel bellen als ik terug wilde. Na twintig minuten kwamen we al aan, dus ik besloot dat hij kon fluiten naar zijn terugwegritje. Aangekomen bij de ticketverkoper moest ik twee uur wachten en in plaats van 150.000 VND (€ 5,-) ineens 340.000 VND (€ 13,-) betalen. Ik dacht dat ik gek werd! Niet omdat het veel geld is, maar omdat ik moe was van vechten voor mijn eerlijke prijzen. Dus ik brak in tranen uit en dat deed per ongeluk wonderen: de ticketverkoper heeft alles voor mij betaald, heeft me zonder wachttijd gratis op tour genomen door de jungle en bood me een gratis lift aan terug naar de lokale bus, wat goed uitkwam aangezien ik net mijn terugwegritje had gecancelled. Ik heb tussen neus en lippen door maar even mijn (bescheiden, maar dat wist hij niet!) boksverleden op tafel gegooid, zodat hij zich niks in zijn hoofd zou halen!
Het hele doel van deze trip was de "Dao Tien Endangered Primates Species Centre", waar ik uiteindelijk nog beland ben ook! Een Iers oud vrouwtje kwam me ophalen en ze heeft me alles verteld over de dieren die ze hebben gered van stropers en handel. De dieren werden verzorgd en teruggezet in hun natuurlijke omgeving. Door haar accent dacht ik dat ze het ineens over "wales" had (en ik dacht 'hoe houd je in Boeddha's naam walvissen in de jungle?') maar ze bleek het over "wild" te hebben. Een hilarische slappe lach later besloot ik dat de ticketmeneer en zij mijn dag weer helemaal goed hadden gemaakt. En wat denk je dat de mevrouw betaalde voor haar heen en weer tripjes van 25 km op de motorbike? Juist! 100.000 VND, hetzelfde bedrag als ik heb betaald. Ik was "on top of things" after all!!!
-
15 Juni 2013 - 20:57
Gilbert:
Ik ben benieuwd naar dat nieuwe easy rider liedje dat je geschreven hebt.
Je bent ook een goede onderhandelaar.
Nog veel plezier!
Als je terug bent dan ben ik net weg.
Groet,
Gilbert
-
16 Juni 2013 - 12:10
Moes:
Ha lieverd,
Ik constateer dat je voorlopig nog niet uitgereisd bent. Ik ben trots op je hoe je het allemaal doet.
Hoe laat denk je in Amsterdam aan te komen???
Helaas hebben we de 29e HET feest van Rob en Margot 60 jaar. Dus de zondag (niet al te vroeg na ons feestjes!!!) houdt ik vrij om naar je verhalen te luisteren. Bij Vikko, bij ons, bij wie dan ook!
Ik tel de dagen.
TantEva van Neefje Edo, een dikke kus van Moes -
16 Juni 2013 - 12:52
Margot:
Met veel plezier lees ik je reisverhalen. Wat een indrukken en wat een andere cultuur. Soms weet ik niet waar je nu zit, blij met het kaartje in het reisverslag. Je bent nog steeds niet verzadigd, zoals ik lees.
Geniet nog even van de laatste weken, je moeder kan niet wachten om je in haar armen te sluiten.
Baci
Margot -
16 Juni 2013 - 15:15
Odile:
Goh,wat een mooi verslag weer!Je hebt echt de indruk even daar naartoe verplaatst te zijn!!
Wat die Ierse dame betreft zie ik wat je bedoelt,ze maken van een i een a....en die oude expats zullen ook wel een slag apart zijn......!
Ook leuk dat je zo dezelfde mensen ontmoet en dan weer een stukje samen met elkaar optrekt.Enig,Eva wat een ervaring!
Veel groetjes en liefs,
Odilexx
-
16 Juni 2013 - 15:15
Odile:
Goh,wat een mooi verslag weer!Je hebt echt de indruk even daar naartoe verplaatst te zijn!!
Wat die Ierse dame betreft zie ik wat je bedoelt,ze maken van een i een a....en die oude expats zullen ook wel een slag apart zijn......!
Ook leuk dat je zo dezelfde mensen ontmoet en dan weer een stukje samen met elkaar optrekt.Enig,Eva wat een ervaring!
Veel groetjes en liefs,
Odilexx
-
17 Juni 2013 - 19:29
Tako:
HeeEef,
Zo zie je maar weer. Tranen zijn de valuta van het geluk.
Blijf on top of things en ik zie je over een paar weekies.
Gefeliciteerd met je neefje!!!
groetjes,
Tako
-
17 Juni 2013 - 20:01
Rob:
Hoor net op de TV dat het bij ons as woensdag 32 graden wordt. Ook hier tropische temperaturen zou ik zeggen. Nu het met je ticket geregeld is komt het eind van je reis heeeel langzaam in zicht. Nog vele fijne dagen toegewenst. Doucement, dan breekt het lijntje niet. Kus van je vader. -
20 Juni 2013 - 23:42
Yvonne:
Getverdegetverrrrrr Eva....zie ik je met die vette python om je nek staan....Je bent nu vast niet meer bang voor een spinnetje in je kamer! Die lekkere massage-waterval lijkt mij ook wel wat. Wat ben jij volop aan het genieten!
Morgen tref ik je pa&ma in Amsterdam, we gaan naar het conservatorium om naar Lisa haar harpspel te luisteren. Ik blijf je volgen Eva, nog veel plezier lieve nicht. Groetjes uit de polder, Anno&Yvonne -
24 Juni 2013 - 19:07
Lies:
Het is hier weer herfst hoor! Ik waarschuw maar vast............
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
