Cimahi: op zoek naar mijn roots
Blijf op de hoogte en volg Eva
18 September 2014 | Indonesië, Batavia
Al vanaf ik enigszins zelfstandig kon nadenken en besefte dat Indonesië een ver tropisch land was waar mijn allerliefste vadertje geboren was en zijn kant van de familie opgroeide, heb ik die wereld willen ruiken, proeven, aanraken en ervaren. In 2008 heb ik een eerste poging gewaagd en dat heeft me lief en leed bezorgd. Helaas is het toen niet gelukt om naar Cimahi te gaan. Maar vandaag, zes jaar later, was de grote dag dat ik naar het geboortedorp van mijn vader ben gegaan, op zoek naar mijn roots.
Om half 5 ben ik opgestaan om opgehaald te worden door tante Lisette uit Jakarta. Na een reis van ongeveer tweeënhalf uur kwamen we aan bij de begraafplaats waar opa Oostveen en Siegfried begraven lagen. Na enige tijd zoeken, lopend over de graven die kriskras door elkaar lagen en slecht onderhouden waren, kwamen we aan bij een overwoekerd stuk grond. Een stuk of zes Indonesiërs volgden ons en hebben met snelle slagen al het onkruid uit de grond verwijderd. Na enkele minuten was de naam van opa Oostveen te zien. Lisette en ik hebben besloten om het graf direct met een laag cement te laten bedekken, zodat onkruid in de toekomst geen vat meer heeft op zijn laatste rustplaats. Terwijl de Indonesiërs aan de slag gingen met het cement hebben wij een rondje gelopen. Onder het rustige vertellen van Lisette over de oorlog en over vroeger liepen we over het ereveld, waar gesneuvelde Nederlanders een plekje hebben gekregen. Na enige tijd zijn we weer gaan kijken bij het graf en hebben we bloemen gestrooid als een laatste eerbetoon. Het graf ziet er weer netjes en verzorgd uit.
Daarna gingen we op weg naar het Ruma Sakit (ziekenhuis) waar oma heeft gewerkt, én waar zij mijn vader ter wereld heeft gebracht. Een groot terrein met verschillende lage gebouwen, die allemaal een verschillend doel dienden. We zijn eventjes bij de kraamafdeling naar binnen gelopen, waar de vrouwen achter groene gordijntjes de nieuwe baby’s nog steeds ter wereld brengen. Ik hoorde een baby huilen op de achtergrond, waardoor ik me nóg beter een voorstelling kon maken van het moment dat pa ter wereld kwam.
Vlakbij was de Soos, een groot wit gebouw dat nu The Historisch heet. Hier gingen opa en oma op zaterdag dansen en drankjes drinken. Buiten was een grote open ruimte waar vroeger bankjes bleken te staan. Opa en oma zullen daar samen hun romantische momenten hebben gedeeld, aldus mijn vertelster Lisette. We mochten binnen een kijkje nemen en het bleek een grote ruimte te zijn met een groot podium. “Opa en oma hebben hier hun voeten gezet en hun avondjes samen beleefd”, vertelde Lisette. Ik kon het me helemaal voorstellen en slikte een paar traantjes van ingebeelde nostalgie weg.
We hebben een kerkje bezocht waar oom Jan en tante Ankie geregeld kwamen. Daar hebben we twee kaarsjes gebrand ter nagedachtenis aan hen. Daarna zijn we naar het huis van Elly Hopman gegaan, een goede vriendin van oma van vroeger. Zij bleek daar niet meer te wonen, maar ze was nog wel ergens in de stad. Helaas heb ik haar niet ontmoet, maar het was bijzonder genoeg om voor haar huis te staan.
Daarna zijn we naar de straat gegaan waar de familie heeft gewoond. Het huis zelf was niet meer te bereiken omdat het vol was gebouwd met kleine toko’s, maar de rivier die daarnaast stroomde hebben we wel gezien. Er liep een bruggetje overheen met blauwe relingen en aan de zijkant stond een grote blauwe sluis. Lisette vertelde me dat het Kali Dam heette en dat opa en oma op de bankjes naast de rivier saampjes hun tijd hebben doorgebracht.
Tot slot zijn we naar he tweede huis gereden, waar inmiddels een zaak was geopend waar allerlei gereedschap en huishoudelijk gerei werd verkocht. Ik heb als symbolisch aandenken twee tegeltjes gekocht, een stukje steen waarmee nieuwe huizen versierd kunnen worden. Pa, je krijgt er eentje van me zodat je die kunt ophangen bij je andere Indonesische spulletjes. De andere is voor mezelf en ga ik op mijn kamer zetten in mijn eigen Indonesische hoekje. Dan hebben we allebei een stukje Cimahi in onze eigen huisjes.
Ik heb enorm genoten van deze dag en waar ik al die jaren naar op zoek ben geweest heb ik vandaag gevonden: ik heb Cimahi geroken, geproefd, aangeraakt en ervaren en heb me verbonden gevoeld met de geschiedenis die mij hier heeft gebracht. Ik wil Lisette bedanken voor haar toewijding, mooie verhalen en gezelligheid en waardeer het enorm dat ik dit met haar heb mogen delen.
Terug in het hotel heb ik de sportschool opgezocht en heb mezelf even afgebeuld. Nu zit ik heerlijk te genieten van een Bintang bij het zwembad op het dak van het hotel. Ik heb net trots de foto laten zien aan de bewakers van het zwembad van de Vice Governor Ahok en mezelf en nu willen ZIJ met MIJ op de foto. Hilarisch en enigszins uit contrast met de rest van mijn belevingen van vandaag!
Wat een dag, wat een reis, wat een leven!
Om half 5 ben ik opgestaan om opgehaald te worden door tante Lisette uit Jakarta. Na een reis van ongeveer tweeënhalf uur kwamen we aan bij de begraafplaats waar opa Oostveen en Siegfried begraven lagen. Na enige tijd zoeken, lopend over de graven die kriskras door elkaar lagen en slecht onderhouden waren, kwamen we aan bij een overwoekerd stuk grond. Een stuk of zes Indonesiërs volgden ons en hebben met snelle slagen al het onkruid uit de grond verwijderd. Na enkele minuten was de naam van opa Oostveen te zien. Lisette en ik hebben besloten om het graf direct met een laag cement te laten bedekken, zodat onkruid in de toekomst geen vat meer heeft op zijn laatste rustplaats. Terwijl de Indonesiërs aan de slag gingen met het cement hebben wij een rondje gelopen. Onder het rustige vertellen van Lisette over de oorlog en over vroeger liepen we over het ereveld, waar gesneuvelde Nederlanders een plekje hebben gekregen. Na enige tijd zijn we weer gaan kijken bij het graf en hebben we bloemen gestrooid als een laatste eerbetoon. Het graf ziet er weer netjes en verzorgd uit.
Daarna gingen we op weg naar het Ruma Sakit (ziekenhuis) waar oma heeft gewerkt, én waar zij mijn vader ter wereld heeft gebracht. Een groot terrein met verschillende lage gebouwen, die allemaal een verschillend doel dienden. We zijn eventjes bij de kraamafdeling naar binnen gelopen, waar de vrouwen achter groene gordijntjes de nieuwe baby’s nog steeds ter wereld brengen. Ik hoorde een baby huilen op de achtergrond, waardoor ik me nóg beter een voorstelling kon maken van het moment dat pa ter wereld kwam.
Vlakbij was de Soos, een groot wit gebouw dat nu The Historisch heet. Hier gingen opa en oma op zaterdag dansen en drankjes drinken. Buiten was een grote open ruimte waar vroeger bankjes bleken te staan. Opa en oma zullen daar samen hun romantische momenten hebben gedeeld, aldus mijn vertelster Lisette. We mochten binnen een kijkje nemen en het bleek een grote ruimte te zijn met een groot podium. “Opa en oma hebben hier hun voeten gezet en hun avondjes samen beleefd”, vertelde Lisette. Ik kon het me helemaal voorstellen en slikte een paar traantjes van ingebeelde nostalgie weg.
We hebben een kerkje bezocht waar oom Jan en tante Ankie geregeld kwamen. Daar hebben we twee kaarsjes gebrand ter nagedachtenis aan hen. Daarna zijn we naar het huis van Elly Hopman gegaan, een goede vriendin van oma van vroeger. Zij bleek daar niet meer te wonen, maar ze was nog wel ergens in de stad. Helaas heb ik haar niet ontmoet, maar het was bijzonder genoeg om voor haar huis te staan.
Daarna zijn we naar de straat gegaan waar de familie heeft gewoond. Het huis zelf was niet meer te bereiken omdat het vol was gebouwd met kleine toko’s, maar de rivier die daarnaast stroomde hebben we wel gezien. Er liep een bruggetje overheen met blauwe relingen en aan de zijkant stond een grote blauwe sluis. Lisette vertelde me dat het Kali Dam heette en dat opa en oma op de bankjes naast de rivier saampjes hun tijd hebben doorgebracht.
Tot slot zijn we naar he tweede huis gereden, waar inmiddels een zaak was geopend waar allerlei gereedschap en huishoudelijk gerei werd verkocht. Ik heb als symbolisch aandenken twee tegeltjes gekocht, een stukje steen waarmee nieuwe huizen versierd kunnen worden. Pa, je krijgt er eentje van me zodat je die kunt ophangen bij je andere Indonesische spulletjes. De andere is voor mezelf en ga ik op mijn kamer zetten in mijn eigen Indonesische hoekje. Dan hebben we allebei een stukje Cimahi in onze eigen huisjes.
Ik heb enorm genoten van deze dag en waar ik al die jaren naar op zoek ben geweest heb ik vandaag gevonden: ik heb Cimahi geroken, geproefd, aangeraakt en ervaren en heb me verbonden gevoeld met de geschiedenis die mij hier heeft gebracht. Ik wil Lisette bedanken voor haar toewijding, mooie verhalen en gezelligheid en waardeer het enorm dat ik dit met haar heb mogen delen.
Terug in het hotel heb ik de sportschool opgezocht en heb mezelf even afgebeuld. Nu zit ik heerlijk te genieten van een Bintang bij het zwembad op het dak van het hotel. Ik heb net trots de foto laten zien aan de bewakers van het zwembad van de Vice Governor Ahok en mezelf en nu willen ZIJ met MIJ op de foto. Hilarisch en enigszins uit contrast met de rest van mijn belevingen van vandaag!
Wat een dag, wat een reis, wat een leven!
-
18 September 2014 - 17:01
Yvonne:
Jeetje Eva,
Wat een mooi verslag...ik zit hier met kletsnatte ogen, kan amper meer typen...
Erg bijzonder dat je dit ook hebt meegemaakt, ik zie mezelf ook weer lopen op de Kali Dam en de danslokatie van opa&oma is zoveel genoemd in hun verhalen. Wat een mooie herinneringen neem je mee naar huis Eva! Fijn dat je nu eindelijk in Tjimahi bent geweest!
Een goede terugreis toegewenst, xxxxYvonne -
18 September 2014 - 17:14
Lies:
eenheel bijzondere ervaring Eva! -
19 September 2014 - 00:18
Lisette:
Fantastisch Eva!
Ik heb in 1986 en 1997 dezelfde plekken bekeken, toen in gezelschap van Opa en Oma Leurink en in gezelschap van tante Nettie (moeder Lisette Lesiasel)
Heb Elly Emmerichs beide keren ontmoet. Dat ze nog leeft! Ze was in mijn beleving toen al stokoud….. Ze woonde naast de lagere school die door een aantal Oostveentjes is bezocht. Heb je die nog gezien? En heeft Lisette verteld waar het jappenkamp ongeveer was in Cimahi?
Hoor het allemaal nog wel van je.
Herken je beschrijving in de mooie termen die je gebruikt: ruiken, proeven, aanraken, verbondenheid.
Zucht….
Fijn dat je dit hebt meegemaakt en hartstikke mooi dat Lisette met je meekon.
Liefs en goede reis terug,
Lisette (ook van Eugene) -
19 September 2014 - 15:35
Max Boeckhorst:
Hoi Eva
Ontroerend.
Mooi te leze hoe jij dit beleefden hoe de belevenis hetzelfde is als van Yvonne, Lisette en ook mij. Kijkend in mijn fotoboek zie ik dezelfde foto's en ik hoor nog de verhalen van Lisette.
De geschiedenis wordt zo gelukkig doorgegeven en geëerd.
Heb het goed
Max -
23 September 2014 - 16:40
Lisette - Jakarta:
Eva, net gelezen dat er groote brand is geweest, Zondag in de vroege-vroege ochtend op de "Pasar Atas" ( een gedeelte van Pasar Antri waar we 2x langs zijn geweest, waar honderden winkeltjes staan o.a. Cimahi Shoe Shop) en alleen 10procent is gered of heel gebleven. Erg he? De droogte en de hitte maken dat alles vlambaar is. Heel erg! Arme mensjes. Al die kleurrijke batjes, schoentjes en al. as geworden.Het leven kan zo wreed zijn. Ik denk dat ik er nog eens heen ga, in m'n eentje desnoods, ik pak de auto en ga er op m'n dooie gemak naar toe rijden. Best gezellig! Op zoek naar t. Elly Hopmans. Ze moet haast 100 zijn volgends mij. Zoals Lisette zegt, ze was toen al stokoud. Lisette, de lagere school staat er nog maar intussen al zo uitgebreid dat ze een muur (een omheining) en een poort hebben gemaakt. Er zitten er wel honderd meer kindertjes op school en dus erg ribut. Misschien hebben ze daarom t. Elly verhuisd naar een rustiger plekje
(misschien naar het huis van een van de zonen). -
24 September 2014 - 08:42
Eva:
Ha Lisette,
Wat erg!! Kassian voor al die mensen inderdaad. Wat een schade, zeg! Ik weet denk ik wel welk stukje je bedoelt. Heel onwerkelijk... Het klinkt als een spannende missie "op zoek naar Elly Hopmans". Ik ben benieuwd of je haar vindt! Houd me maar op de hoogte. En anders kunnen we in februari samen nog eens gaan, wie weet? Is toch gezelliger dan zo alleen.. -
25 September 2014 - 17:44
Rob:
Lieve dochter, bedankt voor alle informatie. Chapeau. Het plaatje wordt steeds duidelijker. Hoop mettertijd een en ander met eigen ogen te kunnen aanschouwen. nav de foto van het graf van opa Oostveen (Willem Cornelis) realiseer ik me dat onze kleinzoon Joris zijn tweede naam ook Cornelis is. Zuiver toeval (of stille kracht?... ;-) want de ouders, Floris en Nienke, hebben zich dat zeker niet gerealiseerd. (zij kozen Cornelis = mannelijke vorm van Corrie, vernomd naar de moeder van Nienke)
Ynte meld mij net dat haar opa ook een Cornelis was. Moet niet gekker worden. -
07 Februari 2023 - 19:13
Rien Oostveen:
Beste Eva,
Bij toeval brengt google me bij jouw bijdrage aan waar ben jij nu.nl
Wat bijzonder de grafsteen te zien van een oom die ik nooit gekend heb, maar waar ik zeker over gehoord heb. Ik ben een zoon van het jongste broertje van jouw opa Oostveen, Marinus Paulus ( 14-02-1906 - 14-12-1985) Het speelt altijd nog in mijn gedachten richting Indonesië te gaan. Op een foto van een jubileum van mijn vader moet beslist je moeder ook staan. Ik herinner me nog altijd de trouwe kerstkaartjes aan mijn ouders van de Fam. Leurink, ik meen uit Leeuwarden.
Ik weet niet, of je hier nog wel eens kijkt ( want het is al weer jaren geleden dat je er was),
maar ik zou het leuk vinden ooit iets van je te horen.
-
17 Maart 2023 - 13:12
Marcel Oostveen:
Hey Rien,
Lees net in jouw verhaal na wie mijn vader is vernoemd (mijn vader Marinus Paulus Oostveen jongste zoon/kind van opa W.C. Oostveen en oma Oostveen) . Mijn broertje Andre (Leeuwarden) en ik, Marcel (Den Helder) zijn zoons van Rinus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
