Luang Pra(heus niet)bang
Door: Eva
Blijf op de hoogte en volg Eva
13 Mei 2013 | Laos, Luang Prabang
Heel erg bedankt voor alle indrukwekkende lieve berichtjes! Ik voel mij erg gesteund in mijn reis en waardeer alle gedachten die naar Lae en haar familie zijn gegaan. Ik kan met opluchting zeggen dat de operatie van haar vader goed is gegaan.
Wat betreft de reis... Eenzaamheid is lastig te vinden hier. (Zeker als je het ook niet zoekt). Iedereen begint tegen me te praten, waardoor ik me de eerste dag na het afscheid afvroeg of ik er zo sneu uitzag dat iedereen me wilde adopteren! Maar dat is gewoon hoe het werkt omdat iedereen gezelschap voor zichzelf zoekt. Dus ik ontmoet ontzettend veel mensen en word overal voor uitgenodigd, van dagtripjes, verjaardagen tot eetplannen en biertjes drinken. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik nauwelijks tijd voor mezelf heb haha!
Luang Prabang is een idyllisch stadje omringd door bergen, waar de Mekong langs stroomt en de mensen zeer vriendelijk zijn. Elke avond wordt de avondmarkt opgebouwd en is de hoofdstraat omgetoverd tot een kleurenpracht van honderden souveniers zoals sjaals van zijde, bamboe Iphonespeakers, alcohol met slangen en schorpioenen in de fles, gewoven kleding en tassen, koffie van het Bolaven plateau en lepels en sieraden gemaakt van de resten van bommen. Wist je dat Laos het meest gebombardeerde land van de HELE wereld is?! Ik ben naar het UXO (unexploded ordnance) museum geweest en heb geleerd over de verschrikkelijke gevolgen van de miljoenen bommen die op Laos zijn gevallen tijdens de Vietnamoorlog. Dertig procent is niet ontploft en zorgt nog steeds bijna dagelijks voor ongelukken (300 per jaar!). Gelukkig zorgen speciale teams van het Lao National UXO Programme (uxolao.org) voor het onschadelijk maken van de UXO's enerzijds en community awareness anderzijds zodat mensen, vooral kinderen, de glimmende metalen balletjes niet oppakken.
Ik ben met Seema (Engeland) en Paula (Canada) naar de Kuang Si waterval gegaan. Het was een uur rijden waarbij we de tijd hebben gedood met een maffe fotosessie waarbij de drie camera's gestaag van hand tot hand gingen en we probeerden enigszins charmant te poseren in een nogal wiebelende tuktuk. Aangekomen bij de waterval werd ons de adem benomen door de pracht van al het helderblauwe water dat overal van rotsen stroomde en omringd was door jungle. En... We waren helemaal alleen! Niet voor niets wordt dit natuurschoon vergeleken met de Hof van Eden en ik, als naamgenoot van de eerste vrouw ter wereld, voelde mij hier als een vis in het water! Bovenin een boom die over het water hing was een touw geknoopt waarmee je zo -zwiep!- het water in kon Tarzannen. De spierpijn in mijn armen was het dubbel en dwars waard! 's Avonds hebben we de verjaardag van Seema gevierd in Utopia, een loungebar aan de Mekong met kussens op de grond, kaarsjes op de tafels, een volleybalveld en een yogaplatform uitkijkend over het water.
Ik ben naar het TAEC museum geweest waarin ik de artistieke en culturele achtergrond van de vier belangrijkste bevolkingsgroepen in Laos heb leren onderscheiden. Ik heb een tempeltocht gedaan, waarbij ik een oude monnik uit beleefdheid vroeg of ik naar binnen kon omdat hij in de deuropening lag. Blijkbaar was de tempel dicht, want een minimonnik moest speciaal de sleutel gaan halen in een huisje verderop! De oude monnik bleek behoorlijk fier toen hij verbaasd lachend overeind veerde vanwege mijn kleine bijdrage voor deze speciale behandeling. Later op de dag heb ik het natuurschoon tijdens zonsondergang aanschouwd bovenop Phu Si, een hoge heuvel middenin de stad. Prachtig!
Na een busreis van elf uur kwam ik aan in Vientiane. Ik had onderweg Luke en Jonathan, de 'olijke tweeling' ontmoet. Twee hilarische Nederlanders waarmee ik mijn avonden heb gespendeerd in de laatste bestemming van Laos. We hebben een band gezien, een moessonregen overleefd, denkbeelden gedeeld, de slappe lach gehad en ze hebben zelfs mijn liedjes geluisterd op de tablet! Ik wilde speciaal in Vientiane zijn voor een meditatiesessie met monniken één keer per week op zaterdag, maar ik heb die hele sessie niet gevonden. Bleek ik achteraf bij de verkeerde tempel te zijn geweest! Maar niet getreurd, want in plaats van de meditatiesessie raakte ik aan de praat met een Lao en twee monniken die me het verhaal van Boeddha vertelden aan de hand van de schilderingen in de tempel waar ik per ongeluk was beland. Voldaan en 'verlicht' van de teleurstelling van de ontbrekende sessie verliet ik de tempel. Verderop bij een grote gouden stoepa waren twee (andere) monniken mij stiekem te fotograferen. Is dat even de omgekeerde wereld! Dus ik ben er maar uitgebreid voor gaan staan en heb mijn camera ook even gegeven. Sta ik toch nog met een monnik op de foto!
Mijn volgende bestemming is Hanoi, Noord-Vietnam. Nog een weekje de duivelse malariapillen met hun dekselse bijwerkingen slikken en dan ben ik daar vanaf! Ik ben blij met mijn muggenbultjes. Hopelijk zat er een malariamug bij, dan heb ik ze niet voor niets geslikt!
Wat betreft de reis... Eenzaamheid is lastig te vinden hier. (Zeker als je het ook niet zoekt). Iedereen begint tegen me te praten, waardoor ik me de eerste dag na het afscheid afvroeg of ik er zo sneu uitzag dat iedereen me wilde adopteren! Maar dat is gewoon hoe het werkt omdat iedereen gezelschap voor zichzelf zoekt. Dus ik ontmoet ontzettend veel mensen en word overal voor uitgenodigd, van dagtripjes, verjaardagen tot eetplannen en biertjes drinken. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik nauwelijks tijd voor mezelf heb haha!
Luang Prabang is een idyllisch stadje omringd door bergen, waar de Mekong langs stroomt en de mensen zeer vriendelijk zijn. Elke avond wordt de avondmarkt opgebouwd en is de hoofdstraat omgetoverd tot een kleurenpracht van honderden souveniers zoals sjaals van zijde, bamboe Iphonespeakers, alcohol met slangen en schorpioenen in de fles, gewoven kleding en tassen, koffie van het Bolaven plateau en lepels en sieraden gemaakt van de resten van bommen. Wist je dat Laos het meest gebombardeerde land van de HELE wereld is?! Ik ben naar het UXO (unexploded ordnance) museum geweest en heb geleerd over de verschrikkelijke gevolgen van de miljoenen bommen die op Laos zijn gevallen tijdens de Vietnamoorlog. Dertig procent is niet ontploft en zorgt nog steeds bijna dagelijks voor ongelukken (300 per jaar!). Gelukkig zorgen speciale teams van het Lao National UXO Programme (uxolao.org) voor het onschadelijk maken van de UXO's enerzijds en community awareness anderzijds zodat mensen, vooral kinderen, de glimmende metalen balletjes niet oppakken.
Ik ben met Seema (Engeland) en Paula (Canada) naar de Kuang Si waterval gegaan. Het was een uur rijden waarbij we de tijd hebben gedood met een maffe fotosessie waarbij de drie camera's gestaag van hand tot hand gingen en we probeerden enigszins charmant te poseren in een nogal wiebelende tuktuk. Aangekomen bij de waterval werd ons de adem benomen door de pracht van al het helderblauwe water dat overal van rotsen stroomde en omringd was door jungle. En... We waren helemaal alleen! Niet voor niets wordt dit natuurschoon vergeleken met de Hof van Eden en ik, als naamgenoot van de eerste vrouw ter wereld, voelde mij hier als een vis in het water! Bovenin een boom die over het water hing was een touw geknoopt waarmee je zo -zwiep!- het water in kon Tarzannen. De spierpijn in mijn armen was het dubbel en dwars waard! 's Avonds hebben we de verjaardag van Seema gevierd in Utopia, een loungebar aan de Mekong met kussens op de grond, kaarsjes op de tafels, een volleybalveld en een yogaplatform uitkijkend over het water.
Ik ben naar het TAEC museum geweest waarin ik de artistieke en culturele achtergrond van de vier belangrijkste bevolkingsgroepen in Laos heb leren onderscheiden. Ik heb een tempeltocht gedaan, waarbij ik een oude monnik uit beleefdheid vroeg of ik naar binnen kon omdat hij in de deuropening lag. Blijkbaar was de tempel dicht, want een minimonnik moest speciaal de sleutel gaan halen in een huisje verderop! De oude monnik bleek behoorlijk fier toen hij verbaasd lachend overeind veerde vanwege mijn kleine bijdrage voor deze speciale behandeling. Later op de dag heb ik het natuurschoon tijdens zonsondergang aanschouwd bovenop Phu Si, een hoge heuvel middenin de stad. Prachtig!
Na een busreis van elf uur kwam ik aan in Vientiane. Ik had onderweg Luke en Jonathan, de 'olijke tweeling' ontmoet. Twee hilarische Nederlanders waarmee ik mijn avonden heb gespendeerd in de laatste bestemming van Laos. We hebben een band gezien, een moessonregen overleefd, denkbeelden gedeeld, de slappe lach gehad en ze hebben zelfs mijn liedjes geluisterd op de tablet! Ik wilde speciaal in Vientiane zijn voor een meditatiesessie met monniken één keer per week op zaterdag, maar ik heb die hele sessie niet gevonden. Bleek ik achteraf bij de verkeerde tempel te zijn geweest! Maar niet getreurd, want in plaats van de meditatiesessie raakte ik aan de praat met een Lao en twee monniken die me het verhaal van Boeddha vertelden aan de hand van de schilderingen in de tempel waar ik per ongeluk was beland. Voldaan en 'verlicht' van de teleurstelling van de ontbrekende sessie verliet ik de tempel. Verderop bij een grote gouden stoepa waren twee (andere) monniken mij stiekem te fotograferen. Is dat even de omgekeerde wereld! Dus ik ben er maar uitgebreid voor gaan staan en heb mijn camera ook even gegeven. Sta ik toch nog met een monnik op de foto!
Mijn volgende bestemming is Hanoi, Noord-Vietnam. Nog een weekje de duivelse malariapillen met hun dekselse bijwerkingen slikken en dan ben ik daar vanaf! Ik ben blij met mijn muggenbultjes. Hopelijk zat er een malariamug bij, dan heb ik ze niet voor niets geslikt!
-
13 Mei 2013 - 17:12
Margriet:
Ha Eva
Fijn dat je zoveel en afwisselend gezelschap hebt en niet eenzaam hoeft rond te zwerven. Toch een goede beslissing de reis voort te zetten, ondanks het onverwachte gemis van je reisgenootje. Lae is met wat vertraging gelukkig toch op tijd hier teruggekomen. Dank voor je morele steun voor vertrek! En ik blijf je avonturen natuurlijk volgen.
Hartelijke groet,
Margriet (moeder van Lae) -
13 Mei 2013 - 20:03
Lies:
Nou, dat is goed nieuws Eva! (operatie vader vriendin) Dat reist heel wat prettiger denk ik.
Je hebt het reizen weer snel opgepakt, weg eenzaamheid! Gezellig dat je leuke reisgenootjes hebt ontmoet.
Ik zou ook wel eens met Boeddhisten willen kletsen, met echte dan. Veel plezier ! Lies -
13 Mei 2013 - 20:43
Christine:
Hoi Eva,
Wat goed van je dat je de reis alleen hebt voortgezet. Een teken dat je de omgeving waar je bent genoeg vertrouwd, maar vooral vertrouwen in jezelf hebt. Zo te lezen kun je het aan, je legt contacten en zoekt van allerlei nieuwe ervaringen en vermaak.
Bij ons is dat anders, wij in de buurt zoeken elkaar op, keken samen naar de Kroning en gingen met het Hemelvaart weekend samen naar Frankrijk. Rosa was alleen mee, ze heeft daar heerlijk van de rust genoten.
Geniet van de rest van je reis, Liefs Christine -
13 Mei 2013 - 21:47
Moes:
Hallo dochtertjelief,
Ik ben zo trots op je hoe je het allemaal doormaakt. Al die mooie gedachten en verhalen...mooi om te lezen.
Blij dat de vader van Lae het allemaal goed doorstaan heeft. Een hele opluchting.
Eerlijk gezegd dacht ik dat je op Laos langer zou blijven, maar je bent nu al in Vietnam. Daar hoor ik nu ook hele goede reacties over van allerlei mensen.
Wij gaan nu weer naar Frankrijk, donderdag a.s. en hebben dan Leurweekend.
En Vikko verdient gewoon een medaille!!!
Liefs en dikke tuut van je Moes. -
13 Mei 2013 - 23:06
Nelleke:
Hallo Eva, wat fijn dat je zulke leuke contacten hebt, nu je het gezelschap van Lae moet missen. Fijn dat zij veilig thuis is aangekomen en dat het met haar vader goed gaat. Bijzonder, hè, dat je zo tijdens het backpacken eigenlijk nergens alleen bent. Da komt vooral ook omdat je ervoor open staat. Dat is heel mooi. Veel plezier op je verdere reis. En blijf schrijven. Erg leuk om je avonturen mee te beleven.
Hartelijke groeten en liefs van Nelleke en Peter (Hier gaat alles goed!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
